sábado, 21 de agosto de 2010

Tres.

Canto me alegro de terte coñecido. Penso que por unha vez na miña vida podo describir á perfección como me sinto agora. Ó teu carón. Baixo esta sonrisa expectante, e esta mirada namorada, baixo esta tostada pel, centos de miles de fogos artificiais estoupan ó tempo, milleiros de cores na miña alma, no meu corazón. O meu sistema nervioso está en alerta, pendente de cada roce e cada caricia, e nada máis percibilas, transmíteas ó meu cerebro a través dun cosquilleo máxico, seguindo como camiño a miña columna, e cando chega o meu pescozo, un soplo de aire no corazón. Estou contenta. Máis que contenta. Teño unha sensación de un vals, un tango e unha samba no meu estómago que fan remover todo. É comparable, é igual que a primeira vez que subes nunha montaña rusa. Dache medo, medo a ter medo. Pero subes, sen pensalo, e o teu sangre quéntase, a súor percorre a túa fronte e os teus nivéis de adrenalina dispáranse. Chegan ata as nubes, ata a extratosféra e ata a luna. Ata esa luz que brilla máis calquera estrela, que confundes coa Polar, pero non é máis que Venus. Ata ahí chega. E ata Xúpiter, Saturno, Urano, Neptuno. E ata Plutón. Chega máis ala da Vía Láctea. E en tres segundos o teu corazón ponse de cero a cen. Mareando o sangue de tanto bombealo. Así me sinto. Como cando comes nata montada directamente do bote. Excitada e impaciente, nerviosa. Disfrutas de dous segundos e vívelos a cámara moi moi lenta, eres capaz de facelo exactamente igual que o facían os vixiantes da praia ou en Sexo en Nova York, exactamente igual que cando Romeo bica a Xulieta ou cando o vestido de Marilyn voa. Como cando eres pequeno e levántaste dúas horas antes o día de Navidade, chegas ó salón e baixo a árbore descubres que é o teu nome o que está escrito no paquete máis grande de todos. Como cando estás a noite sen durmir e hai dúas cifras no papel do exame correxido, como cando descubres a un cantante de rúa, mellor que calquera famoso, e vas velo tódolos días, mellor que como te sentes cando pechas os ollos e o escoitas. Como cando nun día caluroso, cando nada pode calmar a túa sede comes sandía. Como cando a túa vexiga está a punto de reventar, e atopas un baño. Síntome bastante mellor que xenial. Por moito que pense, e que busque non existe término para describilo. Pecho os ollos e está todo cheo de cores, de sonrisas, de ollos negros, verdes e amarelos, de flores e de corazóns. E se os abro estás ti. ¿Que hai mellor ca iso? ¿Unha casa de chocolate? ¿Romeo and Juliete de Dire Straits? ¿Un orgasmo? ¿Un xogo enteiro de maletas de Louis Vuiton? ¿Un frapuccino vainilla laté? Nada, absolutamente nada. Felicidade con dous terróns de azucre moreno que só é interrompida polo medo o tempo. O peor dos meus terrores xunto ás arañas. Non creo na vida eterna, nin me vai eso de contar. Só considero que as cousas teñen un principio e un final. Sen duración estipulada nen forma posible de tela en conta. Nin segundos, nin minutos, nin horas, días, meses nin anos. Ready, steady, go e c'est fini. Así que intento non atoparme con bichos para que non resulte ningún ferido e trato de non pensar, só existir. Temores vencidos. Só me queda seguir disfrutando deste intre.


Creo que non te podes facer unha idea de canto te quero. Dende aquel primeiro momento que te vin, souben que isto pasaría. Cando me sentei e ti estabas fronte de min, o meu corazón comenzou a gritar. Tan forte, que puiden oílo non só con cerebro, se non coas orellas. Non articulaba palabras pero facíame entender que eras ti, que non te podía deixar marchar. Todo en ti esperta a miña admiración. Admiro a túa forma de vivir, sen preocupacións, sen tempo, sen normas nen obrigas, admiro a túa paciencia e a túa tranquilidade, admiro como te pintas os beizos, porque o movemento faime recrear una carretera, a trescentos quilómetros por hora, e a cor espertame paixón, maxia de luna, e a mesma sensación que cando ves unha estrela fugaz. Unha cousa tan insignificante pódeme dar a vida cando me falta o alento, pode darlle sabor ós bicos; a fresas con moito azucre, casi azucre con fresas. Encántame cando falas. Pasaría cincocentos anos e dúas reencarnacións escoitándote. Quizá só mirándote. Pero a dozura da túa voz complementa todo. És perfecta. Sabes colocar cada palabra mellor cá anterior, formando as mellores frases, monólogos ou conversacións habidas e por haber. Quero pasar a miña vida contigo. Non e moito tempo. Precisaría moitas máis para coñecerte completamente e darte todo o meu amor, ata agotarse. Ó teu lado todo pasa máis a presa, porque cada minuto contigo é marabilloso. Os teus bicos van máis aló que calquera bico na historia da humanidade, nin o bico da fotografía “El beso”, nin o de Madonna e Britney Spears, nin o de Calixto e Melibea. Nun simple roce de beizos activas unha alarma en min, un espertador que sóa ó ritmo de Bonnie Tyler, nun eclipse total do corazón. Fasme chagar as nubes, e fas que estas se abran todas o meu paso. Fasme correr unha maratón por todo un continente e ter ganas de máis. Fasme ir a un parque eólico e xirar a mesma altura e velocidade que os muíños. Fasme volver a nacer, e pasar outro mellor momento da miña vida. Todo iso e máis fas. Quérote, quérote, quérote moitísimo. Ámote. Non quero que isto remate. Non temos ningunha proba de que haxa algo máis aló, pero se o hai estou seguro de que permaneceremos xuntos. Durante siglos e milenios.

miércoles, 11 de agosto de 2010

Dous.




Unha praia chea de xente; nenos, mozos, avós, avoas, nais, homes.. a moza dos beizos vermellos. Ela soa cun bloc de debuxo. E os lapis de cores. Cores inimaxinables. Azul, coma os seus ollos, verde bosque amazónico, verde pistacho coma o reproductor dos Beatles, cor da area, laranxa que incitaba a comelo, vermello coma os beizos, morado.. ata a cor da sua tostada pel. Cores que con só velas facíanlle setilas, revivir momentos ou crear novas sensacións.
Debuxaba sen parar; a xente, as ondas do mar, as cousas que ela mesma imaxinaba. Pasaban as horas, pero iso non lle importaba. Había xa tempo que decidira botar todos os reloxos ó lixo. Vivir sen tempo, sen que ninguén nin nada lle controlase o principio e a fin dos seus actos salvo ela mesma. Sen preocupacións de se chegaba tarde ou pronto, de se tiña que dormir ou vivir. Sen agullas nin números que a atormentasen nin a fixeran sentir culpable.
A xente foi marchando, pouco a pouco deixando a praia baleira, máis que co son do mar e das gaivotas ansiosas de atopar un anaco de comida.
O seu sombreiro de palla mantiña a súa imaxinación en constante funcionamento. Debuxos e debuxos.
Sempre atopou estúpido o feito de ter que vestir un bañador de dúas pezas por ser muller. Os homes tiñan máis liberdades; se tiñan calor ou se se mollaban sacaban a camiseta, e ¿por qué ela non podía?. Así que sacou os seus pantalonciños vaqueiros, desgastados o máis estilo hippie e a camiseta e comezou a nadar só coa braguiña do bañador. Liberdade. Poder facer o que desexaba; nadar nun imenso mar, disfrutando da tranquilidade que lle ofertaba a auga e descubrir novos mundos entre algas e peixes.
Xa estaba case agochado o sol cando decidiu sair. O mar era o seu lugar preferido, sempre soñara con ser un peixe e nadar por todas as profundidades. Para ela era como a fonte da eterna xuventude, cada vez que se bañaba volvía a ser unha rapaza no seu interior. Sentíase mellor que ben, moito mellor que moi ben. Non había palabras para describilo.
Tumbouse na area. Sentiu unhas pegadas preto, pero pensou que nada podía romper a súa calma. Salvo el. Pantalóns grises, camiseta branca e sonrisa eclipsante. Non dixo nada. Desenrolaran unha nova linguaxe. Podíanse comunicar a través da súa mirada. Absoluta compenetración. Nin un saúdo nin unha pregunta precisaban para comprender o un ó outro. E tras dicirse todo, contemplaron os últimos minutos de solpor.
—O momento máis bonito do día. As cores, a luz.. Comenza a noite; a xente expectante, a vergoña desaparece e é sustituída pola loucura e o desenfreo, prendense as luces para loitar contra a escuridade.
—A escuridade non é mala.
—Non. É coma outro mundo. Na escuridade todo vale, todo está ben. É outra forma de pensar. Meditación e liberdade. Os teus sentidos desconectan e só te concentras en pensar. A túa imaxinación voa sen rumbo e máis paradas que a luz. Podes sentir absolutamente todo na escuridade. Todo dentro de ti se volve máis forte. Os latexos, a respiración, os pestañeos..
—En canto o sol se agache a praia quedará na escuridade.
De novo miradas. Miradas de complicidade. Desexosos de que o sol dera paso á escuridade. E pouco a pouco aconteceu. Pasaron o tempo mirando as estrelas, tentando descubrir os seus ollos na escuridade, acariciándose.

lunes, 9 de agosto de 2010

Un.

Unha mañá de inverno, os termómetros rozaban números dunha soa cifra, os cristais estaban empañados e as rúas baleiras.
Era unha habitación fría, as súas paredes así a facían coa súa cor azul como a auga do mar, como os seus incribres xélidos ollos.
Era preguiceira, moito máis aínda no inverno e gustáballe disfrutar da calor que as sabas conservaban intacto a pesar das baixas temperaturas exteriores.
Tapada ata as cellas, encollida coma se fose unha pelotiña de lá, imaxinaba unha praia baleira nun día soleado da estación máis cálida.
Sendo xa a quinta vez que soaba o espertador, aínda que moito ó seu pesar, dediciu erguerse.
Vestiu rápidamente a bata e calzou as pantufas decoradas con paraugas multicores, e foi á cociña. Fixo un café con leite e acompañouno cunhas galletas María. Volveu rápidamente a refuxiarse na súa habitación.
Ficou no espello do armario; as olleiras, o despeluxado cabelo simulando a melenda dun león.. Calquera persoa nesas condicións estaría horrible pero non ela. Os seus ollos eclipaban as olleiras e o cabelo dábale un aspecto informal pero sexy.
Vestiu; pantalóns, botas, chaqueta, bufanda e un gorriño de aviador.
Pintou os beizos de
vermello.
Comezou o seu camiño. Mentres agardaba na parada lía un libro de J. Joyce imaxinándose ela mesma una "dublinensa" máis. O tranvía facía xogo cos seus beizos.
Sentou e continuou lendo ata que a súa lectura foi interrumpida pola presenza dun mozo que se sentou en fronte dela. Os seus esforzos por continuar foron en balde, os seus ollos non ficaban quetos un instante. Miraban ó mozo e escapaban da súa mirada, avergoñados, poñíanse de acordo coas súas meixelas para camaleonizarse e cambiar de cor constántemente.
A viaxe fíxose longa. Como se o planeta se houbese parado.
O mozo escoitaba "The Beatles" cun reproductor
verde pistacho, agochado no peto do pantalón. Miraba as rúas, medias baleiras e empañaba a ventá do autobús co seu alento. Non tan incoscientemente como ela, aínda que de reollo, tampouco podía parar de mirala. El xogaba a atopar a mirada da moza e ela a escapar coma se uns nenos estivesen zogando ó "pilla pilla" tras os seus ollos.
El era un mozo alto, co pelo castaño rizado, aínda que non se apreciaban máis que unhas ondiñas recén traídas da perruquería. Vestía unha camisa de cadros azuis eléctricos e brancos, vaqueiros, deportivas, chaqueta e unha bandoleira que arrecendía a coiro e facía xogo cos seus ollos, casi negros, cheos de misterio e con toques de dozura.
Dirixíase a clase. Collía ese tranvía todolos días e nunca vira a aquela preciosa moza dos beizos encarnados.
As súas miradas seguían xogando e sen saber como, atopáronse mirando fíxamente. Parecía que tiñan uns potentes imáns con tal forza atractiva que non se podían despegar o un do outro.
Soou a campaíña da parada e foi para ela como o seu espertador mañaneiro que sempre facía que se escorregasen os seus soños. Chegara ó seu destino e ninguén lle garantía que se volvesen ver.
Levantouse lentamente e baixou do asento ata a porta. Nunca tivera tan poucas ganas de que sea abriran aquelas malditas portas!
Baixou e comezou a camiñar sen ganas. Ía xa bastante lonxe da parada cando oíu uns pasos moi fortes. Quedou paralizada. Notaba o alento fatigoso na nuca, como antes lle pasara ó cristal. Non lle deu tempo a reaccionar. Antes de xirar completamente, el, bicouna apasionadamente. O mundo acelerouse; as flores explotaron coma na primaveira, os paxaros cantaban, as follas secas das árbores voaban.. Todo ía ó ritmo dos seus latidos.
Así foi como se coñeceron o mozo que escoitaba The Beatles, e a moza dos beizos
vermellos.